Yazılmamış Efsane

Kanayarak kandı kana kana
Günyüzü çığırtkanı
Ağıtlar çığırtırdı karanlık odalarda
Bir kardelen gibi savaşçı
Her ölüşte güneş doğarken
İndirdi güneşleri birer birer
Karartarak gökyüzünü
7 Bıçak'lık aydınlığı bulmaya
SUSKUN
Ve çaresizlikti devası
Derman kapıları sıkı sıkıya kapalıyken
Bir ölüm sesi edalı
Bir yolu yolsuzluk
Bir dizleri kanalı
Elleri keder kınalı
Dudakları hüzün kurulu
Gözleri kızıl buğulu
Ruhu gezinmez, tutuklu…

Kana kana, kanadı, kanarak
Bir onun için yalan hakikat
O'nun için bir yalan sahi
Başı kandan bereli
Yüreği aktan sızılı
Canı intihar soylu
Soyu kahraman boylu
Yüzünde bir görünmez dövme
Bir karanlıkta parlar,
Bir her ölüşte...
Homeros'un yazamayacağı
Sultanlara sunulamaz efsane
Hiç gülmedi ki
Yüzündeki hafif gülümseme
Hiç silinmedi ki alnındaki Zülfikar
Hiç oturmadı ki başına bir söğütün
Hiç tutmadı ki yasını bir gömütün
Hiç sevilmedi ki...

Hep aşık olundu...
Hep yalnız kal'ındı...

Yeryüzünde ölülerle paylaştı ancak azığını
Dinledi hikayelerini
İçti gözyaşlarını
Ve çıkarıp alnından Zülfikar'ı
Yardı döşünü
Kırdı göğüs kafesini
Çıkarıp kan kızıl yüreğini
Attı Fırat'a
Vardı Yedi denize
Çıktı gökyüzüne
İndi yeryüzüne
Kendi elleriyle kazıp kendi mezarını
Kaf Dağı'na gömdü cesedini...

Kanı çiçeklere sudur
Bereleri yaralara deva
Eti tohumlara gübre
Ağıdı rüzgarlara türkü…
Ruhunun zinciri boşandı
Ne yerde uçar
Ne gökte yürür...

Mavi de değil, mavi bile değil ki


Ben ki küçükken vuruldum
Öldüm havaya savruldum
Küllerimden kendimi doğurdum
Tuttum bir sürüye katıldım
Kaf Dağı'na varmadan ayrıldım
Ayrılıp rüzgarlara sürüldüm…
Fırat suyu içtim
Söğüt yaprağı yedim
Bir yüreğin sezisine vuruldum
Vurulup yere düştüm
Kanatlarımı yaktı güneş
Bağrıma saplandı 7 Bıçak
Bağıracakken sustum
Yüreğime değen 7 Bıçak
Baktım, aradığımı buldum
Ben bundan sonradır
Ağzım dilim lal
Ben bundan sonradır
Her acıya güldüm...

Kana kana. Kanarak. Kanayarak.

Oğuzhan Keskin

*Okunulası insan,edebiyattaş...


Suskun Histeri

Utanıyorlar mıdır acaba şimdi? Hani o, ziyaretine gelenleri selamlamak için başını, boynunu sarıp cama çıktığında, “Hayatını örtü düşmanlığına adadı. Ömrünün son döneminde başörtü takmaya mecbur kaldı” diye yazanlar...
“Evi basıldığında ağır hasta görüntüsü vermişti, tarikatlara söverken ise turp gibiydi” diye yalan düzenler...
“Konu Müslümanlık olunca hastalığını unutuyor” diyerek onu hedef gösterenler...
“Battaniyesini atıp konsere koştu” başlığıyla onu kendileriyle karıştırıp takiyeci ilan edenler...
Evini basıp 20 yıllık ajandalarını götürenler...
Din, her şeyden önce vicdansa...
Yürekleri hepten çöl olmadıysa...
Şeytan ruhlarını esir almadıysa...
Vicdan azabı çekerler mi?
Bir özür dilerler mi?
* * *
Türkan Saylan, bu ülkenin yüz akıydı.
Ancak samimiyetle inanmış insanlarda rastlanabilecek bir feda kültürünün son temsilcisi...
İnsanların yardımına koşmak, cehaletle savaşmak uğruna koşulsuz kendinden vazgeçecek bir örnek insan...
İçi boşaltılmış “ahlak” kavramının etten, kemikten hali... Demokrasiden taviz vermeyen laiklik hassasiyetinin sesi...
Bir eğitim mücahidi...
“Annesi Hıristiyan, kendisi misyonerdir” diyenler annesinin Müslümanlığa geçiş belgesi karşısında başlarını öne eğmişler midir acaba?
“Kendini acındırmak için hasta taklidi yaptığını” söyleyenler ölümü karşısında günaha girdiklerini fark edip hicap duymuşlar mıdır?
* * *
Tek başına bir toplumun kaderini değiştiren insanlar vardır; Türkan Saylan, onların başında anılacaktır.
Onunla ilk görüşmemiz, 15 yıl önceydi. “Sarı Zeybek”e Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği’nin verdiği ödülü onun elinden almıştım.
Son görüşmemizde “Kardelenler” için bir kampanya filmi planlıyorduk birlikte... Ve o yine, hepimizi hayranlığa sürükleyen bir enerjiyle, Anadolu’daki kızların durumunu anlatıyordu.
“Anadolu’yu küçücük katkılarla değiştirmek mümkün” diyordu.
“Bir kızın özgürlüğünün bedeli 200 YTL” idi.
Bulabildiği her kuruş, onun için kurtarılmış kızlar demekti.
* * *
Hasta halinde evinin basılması ve derneğinin yöneticilerinin, arşivinin götürülmesi, Ergenekon’un dönüm noktası oldu; soruşturmanın zihni arka planını ortaya koydu.
“Çağdaş Yaşam”, cami duvarıydı soruşturmanın...
Saylan’a dokunulmasını kimse onaylamadı; birkaç vicdansız hariç... Onlar da bir süre insafsızlıklarıyla hatırlanacak, sonra unutulup gideceklerdir.
Radyoaktiviteyi keşfeden, iki Nobelli Marie Curie, 1911’de Fransız Bilimler Akademisi’ne üyelik için davet edildiğinde bir gazete “O Fransız değil, Yahudidir” diye yazmıştı. Yayın etkili olmuş, Madam Curie Akademi’ye alınmamıştı.
Ne oldu?
Fransız Bilimler Akademisi’ne ilk kadın üye, ancak 68 yıl sonra, 1979’da seçilebildi.
Yalan kampanya yürüten gazete, halen tarihin çöplüğünde serili...
“Madam Curie” adı ise tarihi ışıtıyor. Türkan Saylan için de öyle olacak.
Adı, imdadına yetiştiği kızların yüreğinde ve hayatını adadığı ülkenin vicdanında yaşayacak.
Ruhu ise, ancak cehalete karşı açtığı savaş sonuçlandığında huzura kavuşacak.

Can Dündar

haliç'te bir vapuru vurdular dört kişi
demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu
dört bıçak çekip vurdular dört kişi
yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu

deli cafer ismail tayfur ve şaşı
maktulün onbeş yıllık arkadaşı
üçü kamarot öteki aşçıbaşı
dört bıçak çekip vurdular dört kişi

cinayeti kör bir kayıkçı gördü
ben gördüm kulaklarım gördü
vapur kudurdu kuduz gibi böğürdü
hiç biriniz orada yoktunuz

demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu
on üç damla gözyaşını saydım
allahına kitabına sövüp saydım
şafak nabız gibi atıyordu
sarhoştum kasımpaşa'daydım
hiç biriniz orada yoktunuz

haliç'te bir vapuru vurdular dört kişi
polis kaatilleri arıyordu
deli cafer ismail tayfur ve şaşı
üzerime yüklediler bu işi
sarhoştum kasımpaşa'daydım
vapuru onlar vurdu ben vurmadım
cinayeti kör bir kayıkçı gördü

ben vursam kendimi vuracaktım



Attila İlhan